Μια ηλιαχτίδα συμβουλεύει...

Ηλιαχτίδα: πω, πω ζέστη και βαρεμάρα τούτες δω τις μέρες ! Ταξίδια στη γη, ταξίδια στη γη,       ταξίδια στη γη, βαρέθηκα πια! Κάνω τόση δουλειά! Ο ήλιος δε λέει να το καταλάβει, το νιώθω, γιατί έχει να με πληρώσει 2 ολόκληρους μήνες!

Ήλιος: γιατί λες ψέματα;

Ηλιαχτίδα: δε λέω ψέματα και το ξέρεις πολύ καλά!

Ήλιος: ώρα να πηγαίνεις εσύ και οι φίλες σου στη γη.

Ηλιαχτίδα: πάλι! Τέλος πάντων...

 Ωχ, έφτασα τόσο γρήγορα που δεν το κατάλαβα. Χμμ ... λέω να πάω μια βόλτα στη θάλασσα.  Αμάν, τι έγινε; Ξεράθηκαν τα πάντα! Μήπως πρέπει να φύγω για να μην κάνω τα πράγματα χειρότερα; Βοήθειααα!!! Ένα παιδάκι μου πετάει άμμο, γιατί νομίζει πως εγώ φταίω που εξατμίστηκε το νερό.  Βοήθειααα!!! Άκου παιδάκι, δε φταίω εγώ για τη θάλασσα που εξατμίστηκε και δεν ... άουτς, με πονάς! Λοιπόν, τι έλεγα;

Παιδάκι: Πάρε κι αυτή. Νααα!!!

Ηλιαχτίδα: παραλίγο θα μου έβγαζες το μάτι, κακό παιδί! Α! Θυμήθηκα, λοιπόν δε φταίω και δεν το έκανα εγώ.

Παιδάκι: μα εγώ δε μπορώ να κάνω το μπάνιο μου τώρα.

Ηλιαχτίδα: εγώ ερχόμουν εδώ πάντα και όσοι με έβλεπαν χαίρονταν πολύ. Όλοι με αγαπούσαν. Τελευταία όμως οι άνθρωποι μόλυναν την ατμόσφαιρα πολύ, χάθηκε το στρώμα του όζοντος, που με φιλτράριζε, και τώρα, αντί να βοηθάω, βλάπτω τους ανθρώπους. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να ξανασκεφτείτε εσείς οι άνθρωποι πώς πρέπει να συμπεριφέρεστε στη φύση;

Παιδάκι: χμμ ... έχεις δίκιο.

                                                                                                      ΑΝΑΚΥΚΛΟΥΛΗΣ