Μυρίζει...Πασχαλιά

Το εκκλησάκι λάμπει απόψε σαν κρυστάλλι.

«Δεύτε λάβετε...» με γλύκα σιγοψάλλει.

Κι ο παππάς, που τ΄ άσπρο ράσο του φορεί,

κι όλοι πάνε για ν΄ ανάψουν το κερί.

Τι χαρμόσυνα η καμπάνα που σημαίνει,

τι χαρά που έχει κι ο κόσμος ο πιστός!

Πώς ευώδιασαν οι κήποι οι ανθισμένοι

τώρα, τώρα, που αναστήθηκε ο Χριστός!

Στο σπιτάκι μας γυρίζω σε λιγάκι

και στο δρόμο μου σκορπάω φεγγοβολιά.

Το καντήλι μας ανάβω και το τζάκι

κι αγκαλιάζω τους δικούς μου με φιλιά.

Στο τραπέζι η μαγειρίτσα μας αχνίζει.

Γύρω ελάτε με χαρά σας προσκαλώ.

Κόψε εφτάζυμο, πατέρα, που μυρίζει

κι ας τσουγκρίσουμε τ΄ αυγά για το καλό.

Η παπαρούνα και ο κοκκινολαίμης

Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός, ένα καφετί πουλάκι μ' άσπρο λαιμό πέταξε πάνω από το άγιο Κεφάλι του Χριστού, που το έσφιγγε ένα αγκάθινο στεφάνι, ενώ ένα μικρό άσπρο λουλούδι είχε ανθίσει στη βάση του Σταυρού.

Το μαρτύριο του Θεανθρώπου έθλιβε το πουλί και το λουλούδι.

Το πουλάκι θέλοντας ν' απαλύνει τον πόνο του Χριστού, τράβηξε το ένα αγκάθι. Σταλαγματιές από το αίμα Του έπεσαν στο λαιμό του πουλιού κι άλλες κύλησαν πάνω στο λουλούδι, που άνοιξε τα πέταλά του όσο πιο πολύ γινόταν για να τις δεχτεί.

Μονομιάς ο λαιμός του πουλιού και τα πέταλα του λουλουδιού βάφτηκαν κόκκινα.

Έτσι, το αίμα του Χριστού χάρισε στον κοκκινολαίμη και στην παπαρούνα κόκκινο χρώμα.

Γράφει η Ελένη Π. ή Χρυσοπηγή