ΟΝΕΙΡΟΚΑΘΑΡΟΥΠΟΛΗ

Κάποτε, λίγο πιο πέρα από το τέλος του ωκεανού, υπήρχε μια διαφορετική πόλη από τις άλλες… Τα αυτοκίνητα από τις εξατμίσεις τους έβγαζαν σποράκια για να τρώνε τα πουλιά, ενώ σε κάθε δέντρο υπήρχαν 2-3 άνετες φωλιές για κάθε είδος. Τα σκουπιδιάρικα ήταν πολλά και έκαναν τον γύρο της πόλης καθημερινά, ώστε οι κάδοι να μην είναι γεμάτοι και να μην υπάρχει δυσοσμία. Όλα τα σπίτια είχαν κήπο και πλήρωναν πρόστιμο εάν το ποσοστό των δέντρων δεν ξεπερνούσε τα 6 και τα λουλούδια τα 14. Χρήματα, σαν τα δικά μας, δεν υπήρχαν πάρα μονό σπόροι μπανάνας και καλαμποκιού που 5 από αυτούς ήταν ίσοι με 1 δικό μας ευρώ. Όλοι είχαν από 3-4 στρέμματα ποτιστικά χωράφια για να μπορούν να σπέρνουν τα φυτά τους και είτε να τα πουλούν στην αγορά είτε να τα κρατάνε στο σπίτι τους. Ο δήμαρχος της πόλης ήταν ένας υπεύθυνος περιβαλλοντολόγος και χορηγός της NASA, ο κύριος Φρειδερίκος που δεχόταν στο δημαρχείο τον καθένα που ήθελε να του μιλήσει ή να τον πληροφορήσει για κάτι σοβαρό. Η πλατεία ήταν μεγάλη, ευρύχωρη και ιδανική για παιχνίδι! Είχε ένα μεγάλο σιντριβάνι στην μέση που φωτιζόταν από πολύχρωμη, αδιάβροχη λάμπα και το νερό δεν άλλαζε, ήταν το ίδιο, καθαρό λόγω τον ακριβών φίλτρων που είχε χρηματοδοτήσει ο δήμαρχος. Τα παιδιά λάτρευαν το μάθημα της μελέτης περιβάλλοντος γιατί σε κάθε καλή πράξη προς το περιβάλλον κέρδιζαν μια λαμπερή κονκάρδα!!! Αυτοί που μελετούν τα χειρόγραφα αυτής της ‘’τέλειας’’ πόλης βεβαιώνουν τα παραμύθια της γιαγιάς που λένε πως υπήρχε αυτή η πόλη… Υπάρχει ακόμη όμως;

 Γράφει η Χρυσοπηγή